Καμία ανοχή στη βία: Η υπόθεση του προέδρου του Ατρομήτου & το καθήκον όλων μας
Η είδηση της σύλληψης του προέδρου του Ατρομήτου, Βασίλη Μπέτση, προκαλεί ανησυχία και προβληματισμό για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη βία στα ελληνικά γήπεδα. Η αστυνομία, έπειτα από εισαγγελική παραγγελία και έρευνα στο Δημοτικό Στάδιο Περιστερίου «Άγγελος Ράμφος», εντόπισε σε κλειδωμένο χώρο φωτοβολίδες, κροτίδες, κοντάρια, μάσκες, κράνη και ρουχισμό αντίπαλων οπαδών — αντικείμενα που δεν έχουν καμία θέση σε έναν χώρο που υποτίθεται πως προάγει το αθλητικό πνεύμα.
Η υπόθεση, όπως έχει ήδη ανακοινωθεί από την Υποδιεύθυνση Αντιμετώπισης Οργανωμένης Αθλητικής Βίας, αφορά πράξεις που φέρονται να τελούνταν υπό την ανοχή του ίδιου του προέδρου της ΠΑΕ Ατρόμητος. Αν τα ευρήματα αυτά επιβεβαιωθούν, δεν μιλάμε απλώς για πειθαρχικό παράπτωμα· μιλάμε για υπονόμευση του ίδιου του αθλητισμού και της κοινωνικής ασφάλειας.
Ο αθλητισμός δεν μπορεί να είναι άλλοθι για τη βία
Οι εικόνες των φωτοβολίδων, των κονταριών και των συμβόλων παραστρατιωτικών οργανώσεων δεν συνδέονται ούτε με την ομάδα ούτε με το ποδόσφαιρο. Αντίθετα, αποτελούν εργαλεία εκφοβισμού και προετοιμασίας για επιθέσεις. Είναι η υλική απόδειξη μιας νοοτροπίας που επιμένει να ταυτίζει την οπαδική ταυτότητα με την βία και το μίσος.
Η υποκίνηση σε βία, είτε άμεσα είτε με «ανοχή», είναι ποινικά και ηθικά απαράδεκτη. Κανένας παράγοντας, κανένας σύλλογος και κανένας φίλαθλος δεν μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω του νόμου.
🔹 Η ευθύνη της Πολιτείας και της κοινωνίας
Η ΕΛ.ΑΣ. και η Δικαιοσύνη οφείλουν να φέρουν σε πλήρη διαλεύκανση την υπόθεση, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς «παραθυράκια». Αν αποδειχθεί ότι υπήρξε οργανωμένη αποθήκευση υλικού που προοριζόταν για βίαιες ενέργειες, τότε δεν μιλάμε πια για μεμονωμένο περιστατικό, αλλά για παθολογία που ριζώνει βαθιά στα ελληνικά γήπεδα.
Ταυτόχρονα, και οι ομάδες έχουν ηθική ευθύνη. Η συνεργασία με τις Αρχές, η απόλυτη διαφάνεια και η καταδίκη κάθε μορφής βίας πρέπει να είναι δεδομένα. Η σιωπή ή η αδράνεια ισοδυναμούν με συνενοχή.
🔹 Ο αθλητισμός ως πεδίο ενότητας, όχι μίσους
Ο αθλητισμός γεννήθηκε για να ενώνει, όχι να διχάζει. Για να εμπνέει τα παιδιά, όχι να τα φοβίζει. Κάθε φορά που οπαδοί μετατρέπονται σε συμμορίες και οι παράγοντες σε «προστάτες» αυτής της κουλτούρας, ο αθλητισμός χάνει το νόημά του και η κοινωνία κάνει ένα βήμα πίσω.
Η βία στα γήπεδα δεν είναι «πάθος»· είναι αρρώστια. Και όσο δεν την αντιμετωπίζουμε με συνέπεια, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τα ίδια φαινόμενα, απλώς με διαφορετικά ονόματα και χρώματα.
Η καταδίκη είναι αυτονόητη
Η υπόθεση του Βασίλη Μπέτση πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή. Οι Αρχές να κάνουν το καθήκον τους, οι ομάδες να αναλάβουν ευθύνη και η κοινωνία να απαιτήσει αλλαγή.
Γιατί η υποκίνηση σε βία δεν είναι «οπαδισμός» — είναι έγκλημα.
Και ο αθλητισμός δεν μπορεί να συνυπάρξει με το έγκλημα.
