Μια ξεθωριασμένη φωτογραφία στον Τρούλο της Σκιάθου – «Αντίο, Νιόνιο. Θα μας βλέπεις από ψηλά»
Μια παλιά, ξεθωριασμένη φωτογραφία…
Στον Τρούλο της Σκιάθου, δυο φίλοι στέκονται αγκαλιά. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο αλησμόνητος Νιόνιος της Ελλάδας, και ο Σκιαθίτης Φώτης Κοφινάς. Δυο ψυχές που έδεσε η μουσική, το φως και η θάλασσα του Αιγαίου.
Ήταν ένα καλοκαίρι που μοσχοβολούσε ρετσίνι, θυμάρι και θαλασσινό αέρα.
Θυμάμαι, μου έλεγε ο Νιόνιος, κοιτάζοντας τον ορίζοντα:
«Πόσο ωραία μυρίζει το Αιγαίο, ταξιδεύοντας για το Πήλιο…»
Μια φράση που μου έμεινε για πάντα μέσα μου.
Γιατί εκείνη τη στιγμή, μέσα στο φως του απογεύματος και στο αλάτι της θάλασσας, κατάλαβα πως ο Διονύσης δεν ήταν απλώς τραγουδοποιός. Ήταν ποιητής της ψυχής, περιηγητής της Ελλάδας, ένας άνθρωπος που ένωνε τη μουσική με την προσευχή, το ταξίδι με τη μνήμη.
Σήμερα, κοιτάζοντας ξανά εκείνη τη φωτογραφία, νιώθω σαν να ακούω τη φωνή του να ψιθυρίζει:
«Κράτα γερά, Φώτη μου. Η ζωή είναι ταξίδι, κι εμείς είμαστε οι στίχοι του…»
Καλό ταξίδι, Νιόνιο.
Είσαι πάντα στις σκέψεις μας.
Να μας βλέπεις από ψηλά,
εκεί που το Αιγαίο σμίγει με τον ουρανό,
εκεί που οι φίλοι δεν χάνονται ποτέ — απλώς τραγουδούν αλλού.
