Ένας άνθρωπος «έλυσε τα χέρια του Θεού»: Το συγκλονιστικό μάθημα από τον Λωτ που κρατά ακόμη τον κόσμο όρθιο

Υπάρχουν στιγμές στην Αγία Γραφή όπου ένας μόνο άνθρωπος στέκεται απέναντι στο μέγεθος του θείου σχεδίου και, με την καθαρότητα της καρδιάς του, αλλάζει την πορεία της ιστορίας. Μία από αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές είναι η περίπτωση του Λωτ.

Όταν ο Θεός τον κάλεσε να πάρει την οικογένειά του και να φύγει από τα Σόδομα και τα Γόμορα, είχε ήδη αποφασιστεί η καταστροφή της διεφθαρμένης Πενταπόλεως. Ο Λωτ όμως – ηλικιωμένος πλέον – δεν μπορούσε να φτάσει στο μέρος που ο Θεός του υπέδειξε για να σωθεί. Και τότε, με ταπεινότητα και παρρησία, απευθύνθηκε στον Θεό:

«Κύριε, άφησέ με να πάω σε ένα πιο κοντινό, πιο προσιτό μέρος…»

Κι εκεί έρχεται η συγκλονιστική απάντηση:

«Πήγαινε όπου έχεις να πας, για να Μου λύσεις τα χέρια Μου!»

Ένα ανθρώπινο αίτημα και μια θεϊκή συγκατάβαση.
Ένας άνθρωπος που κρατούσε “δεμένα τα χέρια του Θεού”.
Ένας δίκαιος που, με την παρουσία του και μόνο, δεν επέτρεπε ακόμη να πέσει φωτιά πάνω από ολόκληρη την Πεντάπολη.

Η απέραντη δύναμη ενός ευλογημένου ανθρώπου

Ο ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος το τονίζει με τρόπο που συγκλονίζει:
Ένας άνθρωπος, μόνο ένας, είχε τέτοια χάρη ώστε ο Θεός να αναβάλλει την καταστροφή.
Όχι επειδή δεν ήθελε να τιμωρήσει την αμαρτία, αλλά γιατί ο δίκαιος — ο ευλογημένος — δένει τα χέρια της θείας δικαιοσύνης με την αγιότητα της ζωής του.

Η δύναμη αυτή δεν είναι ανθρώπινη, αλλά πνευματική. Είναι η δύναμη της καθαρής καρδιάς, της ταπεινότητας, της προσευχής και της παρουσίας του ανθρώπου που ζει εντός της χάριτος.

Και το μήνυμα είναι τρομακτικά επίκαιρο:

Χάρη στους δικαίους, χάρη στους ταπεινούς, χάρη στους “λίγους αλλά ζωντανούς”, ο κόσμος ακόμη δεν έχει καεί. Η ιστορία συνεχίζεται όχι λόγω της ισχύος μας, αλλά λόγω της χάριτος που ελκύουν οι άγιοι άνθρωποι.

Το κάλεσμα της σημερινής εποχής

Σε έναν κόσμο γεμάτο σύγχυση, αδικία, βία και ηθική κατάρρευση, η ιστορία του Λωτ υπενθυμίζει κάτι που συχνά ξεχνάμε:

Δεν χρειάζονται πολλοί για να κρατηθεί ο κόσμος όρθιος. Αρκεί ένας που να στέκεται καθαρός. Ένας που να στέκεται με Θεό.

Ίσως γι’ αυτό — όπως έλεγε ο π. Παναγόπουλος — ο κόσμος συνεχίζει ακόμη να υπάρχει:
Γιατί κάπου, σε ένα σπίτι, σε μία ενορία, σε ένα κελί, σε μια γωνιά της γης, υπάρχει ακόμη ένας «Λωτ».
Ένας άνθρωπος που με τη ζωή του δένει τα χέρια της θείας οργής και ανοίγει δρόμο ελέους για όλους μας.