Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου καὶ τὸ βάρος τῶν πιέσεων – Ἔνα ἄρθρο τοῦ μοναχοῦ Ἰωσὴφ Δ.

Τὴν 11ην τοῦ παρόντος μηνὸς Ὀκτωβρίου ἐπισφραγίσθη, ὡς φαίνεται, ἡ καταδίκη ἑνὸς ἐκ τῶν πλέον σεβαστῶν ποιμένων τῆς Κυπριακῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τῆς πατριαρχικῆς συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Κατὰ τὴν ταπεινὴν μου ἄποψιν, ἡ ἀδικία εἶναι προφανής. Ἡ ἀπόφασις ἐλήφθη ὑπὸ συνθήκας πιέσεων, καθὼς –ὅπως διέρρευσε ἀπὸ στενοὺς κύκλους τοῦ Φαναρίου– ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ἐπικαλέσθη ἐντόνως τὸν ρόλον του, φθάνοντας μέχρι καὶ ἀπειλῶν, ὅτι ἂν ὁ Μητροπολίτης Πάφου ἐδικαιοῦτο, τότε ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου θὰ ἀπεκήρυττε τὸν Μητροπολίτην Κιέβου Ἐπιφάνιον καὶ θὰ ἀνεγνώριζε ἐκ νέου τὸν κανονικὸν Μητροπολίτην Ὀνούφριον.

Ἂν ὄντως ἔχουν ὑπόστασιν αἱ πληροφορίαι αὗται, τότε ὁ κίνδυνος εἶναι μέγας· διότι ὅταν ἡ Ἐκκλησία θυσιάζει τὴν ἀλήθειαν ἐπὶ τῷ βωμῷ τῶν διπλωματικῶν συμφερόντων, ἐκείνη τὴν ὥραν χάνεται τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἀδικία πρὸς ἕνα ἄξιον Ἱεράρχην

Ἡ ἀπόφασις τῆς πλειοψηφίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἦτο κατὰ πολλοὺς κατάφωρος ἀδικία.
Ἀπορῶ, γράφει ὁ μοναχὸς Ἰωσὴφ, πῶς ὁρισμένοι ἀρχιερεῖς, ἐνῶ ἐπιδεικνύουν ἀκρίβειαν καὶ ζῆλον ἐπὶ μικροτέρων ζητημάτων, ἐν προκειμένῳ ἐσιώπησαν ἢ συνήργησαν εἰς τὴν καθαίρεσιν ἀνδρὸς γνωστοῦ διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ τὸ ἔργον του.
«Πῶς ἄραγε», διερωτᾶται, «οἱ ἴδιοι δὲν κωλύονται νὰ ἱερουργοῦν, ἐνῶ καταδικάζουν ἄλλον ἱεράρχην γιὰ ὑποτιθέμενα πταίσματα;»

Ἡ ἱστορικὴ ἀνάμνησις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Ἡ ἱστορία, συνεχίζει ὁ Ἰωσὴφ Δ., ἐπαναλαμβάνεται.
Καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καθῃρέθη ὑπὸ Συνόδου, κατ’ ἐντολὴν τῆς βασιλίσσης Εὐδοξίας· ὅμως ἡ Ἐκκλησία ἀνεγνώρισε τὴν ἁγιότητά του.
Ἔτσι καὶ σήμερον, ἂν ἡ κρίσις ἐπὶ τοῦ Μητροπολίτου Τυχικοῦ ἐλήφθη ὑπὸ ἀνθρωπίνων σκοπιμοτήτων καὶ ὄχι μετὰ προσευχῆς καὶ φωτισμοῦ, τότε ἡ Σύνοδος ταύτη δὲν διαφέρει ἀπὸ ἐκεῖνην τῶν διωκτῶν τοῦ Χρυσοστόμου.

Ἡ ἀνάγκη ἐκκλησιαστικῆς συνέσεως

Ἐὰν τὰ κοσμικὰ δικαστήρια συνέρχονται πολλάκις διὰ μῆνας καὶ ἔτη πρὶν ἐκδώσουν ἐσχάτην ποινήν, πόσῳ μᾶλλον ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ προσεύχεται, νὰ ἐρευνᾶ, νὰ συνδιαλέγεται πρὶν καταδικάσῃ ἕνα ἐκλεκτὸ μέλος τῆς Ἱεραρχίας της.
Δυστυχῶς, ἐν προκειμένῳ, ἡ ἀπόφασις ἐλήφθη τάχιστα, ὡς ἂν ἦτο προειλημμένη.

Ἡ ἀνθρώπινη διάστασις

Μέσα σ’ ὅλην αὐτὴν τὴν ἀναταραχήν, ἔφθασεν ἡ θλιβερά εἴδησις ὅτι ὁ Μητροπολίτης Τυχικὸς ἐνοσηλεύθη σοβαρῶς εἰς νοσοκομεῖον τῆς Ἀθήνας.
Εὐχόμεθα ἐκ βάθους καρδίας ταχεῖαν ἀνάρρωσιν.
Ἐν τούτοις, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος –λέγεται– ἐπείγεται διὰ τὴν πλήρωσιν τῆς μητροπολιτικῆς ἕδρας, γεγονὸς ποὺ ἐγείρει νέαν ἀνησυχίαν εἰς τὸν λαὸν τῆς Πάφου.

Ἐπίλογος

«Συγγνώμην ζητῶ», κατακλείει ὁ μοναχὸς Ἰωσὴφ Δ., «ἐὰν ἐλύπησα τινά. Ἡ συνείδησίς μου ὅμως μὲ ὠδήγησεν νὰ γράψω ταῦτα, διότι πονῶ βλέπων τὴν Ἐκκλησίαν νὰ ἀποδυναμοῦται ἀπὸ ἱεροὺς καὶ ἄξιους λειτουργούς».
Τὰ γραφόμενα ἀποτελοῦν προσωπικὴν τοποθέτησιν, χωρὶς τὴν παραμικρὴν ἀνάμιξιν τῆς Μονῆς τῆς μετανοίας του.

Ἄρθρο τοῦ μοναχοῦ Ἰωσὴφ Δ.
Πηγή: orthodoxostypos.gr