Νίκος Αναδιώτης (ΝΙΚΗ): Η «κλιματική αλλαγή» ως εργαλείο ιδεολογικής χειραγώγησης (Video)
Στο βίντεό του με τίτλο «Κλιματική αλλαγή, η επιβολή της πολιτικής ορθότητας», ο ευρωβουλευτής του Δημοκρατικού Πατριωτικού Κινήματος ΝΙΚΗ, Νίκος Αναδιώτης παρουσιάζει την κλιματική αλλαγή όχι απλώς ως περιβαλλοντικό ζήτημα, αλλά ως ένα εργαλείο επιβολής ιδεολογικών στεγανών — μια «νέα θρησκεία» της πολιτικής ορθότητας, που λειτουργεί ως μέσο πίεσης σε κράτη και πολίτες.
Τα βασικά σημεία που θίγει:
- Η αφήγηση της ανθρωπογενούς υπερθέρμανσης χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για να επιβληθούν νέες ρυθμίσεις, περιορισμοί, φόροι και μεσολαβήσεις σε όλους τους τομείς της οικονομίας.
- Οι αντιρρήσεις και οι αμφιβολίες περί της διάστασης και των αιτίων της κλιματικής αλλαγής (π.χ. πώς μεταβαίνουμε από φυσικές διακυμάνσεις σε ανθρώπινη ευθύνη) εκτοπίζονται ως «κατάρες» του ανορθολογισμού ή της άρνησης.
- Η Ε.Ε. χρησιμοποιεί τον μανδύα του «πράσινου» ως μέρος της πολιτικής της ταυτότητας, μεταφέροντας ευθύνες από τις ελίτ στους απλούς πολίτες.
Το βίντεο επιδιώκει να αφυπνίσει το κοινό του ότι πίσω από άριστες διακηρύξεις για «βιώσιμη ανάπτυξη» κρύβονται σχέδια ελέγχου και επιβολής — που, κατά τον Αναδιώτη, συγκρούονται με την εθνική κυριαρχία και την ατομική ελευθερία.
Ανάλυση της οπτικής του Νίκου Αναδιώτη
1. Η έννοια της «επιβολής»
Ο κ. Αναδιώτης υποστηρίζει ότι η Ε.Ε. και οι υποστηρικτές της “πράσινης ατζέντας” θέτουν κανόνες χωρίς επαρκή δημοκρατικό διάλογο και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η διαφοροποίηση των κρατών — λες και όλοι βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο ευημερίας, υποδομών και ευαισθησίας.
Επιπλέον, η «πράσινη φορολογία», τα τέλη για εκπομπές, τα πρότυπα οχημάτων, τα όρια χρήσης ενέργειας — όλα αυτά, κατά τη θεώρηση του Νίκου Αναδιώτη, μπορούν να γίνουν μηχανισμοί ελέγχου, που θα φορτωθούν στο μέσο πολίτη.
2. Η αμφισβήτηση της «μονόπλευρης αφήγησης»
Στο βίντεο, ο κ. Αναδιώτης επικαλείται ότι:
- Υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι κλιματικές διακυμάνσεις συνέβαιναν καθ’ όλη την ιστορία της ανθρωπότητας — ακόμη και πριν την βιομηχανική εποχή.
- Η έμφαση δίδεται αποκλειστικά στις ανθρώπινες εκπομπές, χωρίς να εξετάζονται επαρκώς άλλες παράμετροι (ηλιακή δραστηριότητα, φυσικές διεργασίες του πλανήτη, γεωλογικές αλλαγές).
- Η ιστορία της επιστήμης δείχνει ότι πολλές θεωρίες που θεωρούνταν «αυτόματες αλήθειες» αργότερα αναθεωρήθηκαν — άρα απαιτείται σκεπτικισμός και ανοικτός επιστημονικός διάλογος.
Αυτό το μέρος της επιχειρηματολογίας στοχεύει στην ενίσχυση της αίσθησης ότι η κυρίαρχη αφήγηση δεν επιτρέπει να τεθούν εναλλακτικές απόψεις.
3. Η υποκρισία της ευρωπαϊκής πολιτικής
Με τίτλο «Η υποκρισία της Ε.Ε. για την κλιματική αλλαγή», ο κ. Αναδιώτης θα στηρίξει ότι:
- Η Ε.Ε. θέτει αυστηρά πρότυπα και δεσμεύσεις, αλλά οι πραγματικές πρακτικές (λιγότερη παραγωγή εντός Ευρώπης, εισαγωγές “καθαρότερων” προϊόντων, εξάρτηση από εξωτερικές πηγές ενέργειας) συνεχίζουν να υπονομεύουν την ίδια της την πολιτική.
- Οι οικονομικές ανισότητες μεταξύ των κρατών μέλη καθιστούν τα “ίσια μέτρα” άδικα: διαφορά στη βιομηχανική βάση, στο κόστος ενέργειας, στην τεχνολογία που έχει κάθε χώρα.
- Η Ε.Ε. επενδύει πολλές φορές σε έργα μεγάλης κλίμακας που δεν εξυπηρετούν τοπικές ανάγκες, και αφήνει τις μικρότερες κοινότητες εκτεθειμένες σε επιβολές και κόστος.
Ο Αναδιώτης επιχειρεί να δείξει ότι η Ε.Ε. μιλά για “κλιματική δικαιοσύνη” ενώ εφαρμόζει πολιτικές που αυξάνουν τις ανισότητες και την εξάρτηση.
