Δημήτρης Τζάρος: Ένας καθηγητής που αντιστάθηκε & πλήρωσε το τίμημα – Η ιστορία ενός ήσυχου ανθρώπου που τόλμησε να πει «όχι» στην αδικία
Υπάρχουν άνθρωποι που περνούν από τη ζωή μας αφήνοντας το στίγμα της ευγένειας, της καλοσύνης και της ακεραιότητας. Ο Δημήτρης Τζάρος ήταν ένας από αυτούς. Συμφοιτητής στο Μαθηματικό του ΑΠΘ, καθηγητής Πληροφορικής, πολύτεκνος πατέρας. Ένας άνθρωπος με εξαιρετική ευφυΐα και υποδειγματικό ήθος, που επέλεγε συνειδητά να γράφει στις εξετάσεις μόνον με τη δική του αξία.
Πάνω από 30 χρόνια φίλοι, ποτέ κανείς δεν τον θυμάται να έχει νευριάσει, έστω να έχει εκνευριστεί. Το πρόσωπό του εξέπεμπε πάντα ευγένεια και καλοσύνη. Ένα «γελαστό παιδί», όπως τον χαρακτήριζαν όσοι τον γνώριζαν.
Η απρόσμενη επανάσταση του ήσυχου ανθρώπου
Όταν ήρθε στην Ελλάδα η υγειονομική δικτατορία και «υποταχθήκαμε» όλοι – φορέσαμε τις «μάσκες», υπογράψαμε τις «δηλώσεις μετανοίας» – ο Δημήτρης, αυτό το ήσυχο παιδί, έκανε μια απρόσμενη επανάσταση.
Αρνήθηκε να υποβάλει στην ηλεκτρονική πλατφόρμα την προβλεπόμενη «Υπεύθυνη Δήλωση», δείχνοντας τη συμπαράστασή του σε μαθητή που επίσης αρνιόταν να υποδείξει αντίστοιχη «δήλωση» γονέων και τον οποίο η Διεύθυνση του σχολείου κρατούσε παράνομα στην αυλή.
Την ίδια ώρα, παιδιά από άγνωστες χώρες προέλευσης, χωρίς κανένα έγκυρο πιστοποιητικό ταυτοποίησης, έμπαιναν κανονικά στο σχολείο. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Η μηχανή της καταστολής
Η Διεύθυνση του σχολείου απαίτησε από τον Δημήτρη να αποχωρήσει, παρά το ότι γνώριζε ότι είχε νοσήσει από κορονοϊό – είχε απουσιάσει πρόσφατα με απολύτως νόμιμη σχετική άδεια, άρα πρακτικά δεν υπήρχε κίνδυνος για κανέναν.
Ο Δημήτρης, με υποδειγματική ηρεμία, ζήτησε να λάβει την απαίτηση της Διεύθυνσης να αποχωρήσει από το σχολείο εγγράφως, γιατί διαφορετικά θα διακινδύνευε να χαρακτηριστεί «αδικαιολογήτως απών».
Αντ’ αυτού, η Διεύθυνση του σχολείου κάλεσε την αστυνομία.
Το «γελαστό παιδί» οδηγήθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του στο Αστυνομικό Τμήμα. Παρέμεινε κρατούμενος όλο το βράδυ και το επόμενο πρωί, μετά τις προβλεπόμενες διαδικασίες (δακτυλοσκόπηση κλπ) ως κοινός κακοποιός, οδηγήθηκε στο Αυτόφωρο.
Η παγίδα της εξουσίας
Μετά την «αναβολή» της συγκεκριμένης εκδίκασης, επαναλήφθηκε το ίδιο σενάριο. Έμπαινε στο σχολείο παραμένοντας στο γραφείο των εκπαιδευτικών, χωρίς να διαταράσσει τη λειτουργία του σχολείου, και η Διεύθυνση επέμενε να καλεί την αστυνομία για να επαναληφθεί ξανά και ξανά η ίδια τιμωρητική διαδικασία.
Η Διεύθυνση του σχολείου επέμενε να αρνείται να του δώσει εγγράφως την απαίτησή της να αποχωρήσει από το σχολείο και αυτός, ως έντιμος Δημόσιος Υπάλληλος, παρέμενε στην υπηρεσία του μέχρι να τον συλλάβει η αστυνομία.
30 μέρες μετά, παραπέμφθηκε στο πειθαρχικό με το αίτημα της απόλυσης για «αδικαιολόγητη απουσία από την υπηρεσία για πάνω από 30 ημέρες».
Το σύστημα είχε σχεδιάσει τα πάντα στην εντέλεια. Το ατίθασο «ποντίκι» έπεσε στην παγίδα τους. Κανείς άλλος τώρα δεν θα τολμούσε να αντιδράσει.
Η αλαζονεία της εξουσίας
Αυτό που χαρακτηρίζει κάθε δικτατορία είναι η αλαζονεία της εξουσίας. Οι κρατικοί μηχανισμοί δεν υπολόγισαν ότι τις ημέρες σύλληψης, κράτησης και εκδίκασης στο αυτόφωρο, ο Δημήτρης δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί «αδικαιολογήτως απών». Και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει η Διεύθυνση του σχολείου αφού προσερχόταν στο αυτόφωρο ως μάρτυρας κατηγορίας εναντίον του.
Κι έτσι ο Δημήτρης τους τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί, και κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ήρθε η ώρα να δικαστούν και οι φυσικοί εκπρόσωποι της εξουσίας.
Οι ψευδορκίες και οι καταδίκες
Στο μεταξύ, στα δικαστήρια που διαδεχόταν το ένα το άλλο, ένα σωρό «συνάδελφοι» ορκίζονταν με θρησκευτικό όρκο ότι η στάση του ήταν «επικίνδυνη» για να κολλήσει κορονοϊό όλο το σχολείο, και οι καταδίκες διαδέχονταν η μία την άλλη.
Υπενθυμίζεται ότι ο Δημήτρης είχε μόλις νοσήσει, άρα σύμφωνα με τις εγκυκλίους του Υπουργείου Υγείας δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος.
Το τίμημα της αξιοπρέπειας
Πριν από ένα μήνα, ο Δημήτρης είχε χάσει ένα ακόμη δικαστήριο. Στο μεσοδιάστημα, εμφανίστηκε καρκίνος – κάτι συνηθισμένο σε πρόσωπα που «καταπίνουν» τα πάντα μέσα τους. Τα «πρωτόκολλα θεραπείας» με τις χημειοθεραπείες τον είχαν κυριολεκτικά εξοντώσει.
Εξαιρετικά αδυνατισμένος, με δυσκολία μιλούσε. Αναγκάστηκε να αποκαλύψει την αδιαφορία των συνδικαλιστών, ενώ γνώριζαν την περίπτωσή του. «Ξέχασαν» να τοποθετηθούν. Κι αυτός είχε την αξιοπρέπεια να μην τους ενοχλήσει ξανά. Πάντα αξιοπρεπής.
Το τελευταίο αντίο
Προχθές γιόρταζε. Δεν απάντησε στο τηλέφωνο. Σήμερα το πρωί τηλεφώνησε ο αδερφός του.
Ο Δημήτρης έφυγε για την «άλλη» ζωή.
Είμαι σίγουρος ότι θα μαζευτούν όλοι οι παλιοί συνάδελφοί του στην κηδεία. Οι «Πόντιοι Πιλάτοι» πάντα αισθάνονται την ανάγκη να νίψουν «τας χείρας» τους. Είμαι σίγουρος ότι θα διαβάσω και το στεφάνι από τον Σύλλογο των Εκπαιδευτικών. Δεν αποκλείεται να ακούσω και τη Διεύθυνση του σχολείου να διαβάζει τον επικήδειο.
Μην φοβάσαι Δημήτρη
Τώρα έφυγες από αυτόν τον άδικο κόσμο. Δεν μπορούν να σε πειράξουν.
Η πηγή της απίστευτης δύναμής σου ήταν ο Θεός.
«Καλό Παράδεισο» Δημήτρη. Ξέρω ότι συνεχίζεις να χαμογελάς.
«Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται».
Εσύ πάντα απαξίωνες να μισήσεις τους δημίους σου.
Πηγή: Ομάδα Εκπαιδευτικών «Ο Παιδαγωγός»
ΥΓ.: «Just another poor boy… And they hung him on a hillside far away…» – Chris De Burgh
*Φωτο αρχείου
