Δημήτριος Παναγόπουλος:«Ο Αγιος Διονύσιος και ο φονιάς του αδελφού του»
ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
1916-1982
Έχουμε καμιά περίπτωση, που μπορούμε να πούμε ψέματα; Θα πρέπει να ρωτήσουμε τον Άγιο Διονύσιο.
Ο Άγιος Διονύσιος είπε ψέματα. Κάποιος σκότωσε τον αδερφό του και αυτός έφυγε
τρέχοντας ως φυγόδικος και πέρασε από το μοναστήρι του.
Χτύπησε την πόρτα της μονής και είπε:
- Γέροντα κρύψε με! Είμαι φονιάς…
Ο Άγιος Διονύσιος τον έβαλε μέσα, χωρίς να ξέρει βέβαια, ότι του είχε
σκοτώσει τον αδερφό τουΓέροντα κρύψε με! Είμαι φονιάς…
Ο Άγιος Διονύσιος τον έβαλε μέσα, χωρίς να ξέρει βέβαια, ότι του είχε
σκοτώσει τον αδερφό του.
Σε λίγο κατά πόδας έφτασε το απόσπασμα, το οποίο είχε την πληροφορία, ότι
ο φονιάς πήγε προς το μοναστήρι.
Ο Άγιος τους είπε:
- Δεν πέρασε παιδιά μου από εδώ κανείς.
Αναγκάστηκαν τότε να τον πούνε: - Γέροντα, ξέρεις ποιόν σκότωσε αυτόν που αναζητούμε; Τον αδερφό σου σκότωσε αυτός! Πρόσεξε! Δώσ’ τον, αν ξέρεις…
Καταλαβαίνετε, στο άκουσμα αυτών των λόγων, τί ένοιωσε ο Άγιος Διονύσιος και τί σφίξιμο έγινε μέσα του…Και ερωτώ: Έχουμε εμείς τέτοιες περιπτώσεις, που λέμε ψέματα; Και εάν
συνέβαινε σε εμάς αυτό το γεγονός, θα τον κρύβαμε τον φονιά του αδερφού μας, του παιδιού μας, του γονιού μας; Δεν θα τον κρύβαμε.. Θα τον
παρουσιάζαμε με χέρια και με πόδια και θα τον πετάγαμε έξω…
Ο Άγιος όμως έσφιξε την καρδία του και δεν τον παρέδωσε.
- Όχι παιδιά μου, λάθος θα κάνετε. Μπορεί να έρχονταν προς τα εδώ, αλλά τελικά μπορεί να έφυγε προς τα εκεί…
Θα ρωτήσει τώρα ο κάποιος: «γιατί να μην τον δώσει;».
Για να του δώσει
περιθώριο να μετανοήσει. Και να μετανοήσει με 2 βοηθήματα: ένα αφενός
αντιμέτωπος της συνειδήσεώς του, ότι αφαίρεσε ζωή που δεν μπορεί να αντικαταστήσει και αφετέρου βλέποντας την μακροθυμία και τη μεγάλη καρδιά του αδερφού του φονευθέντος. Αυτά τα 2 θα τον βοηθούσαν να
γυρίσει στον εαυτόν του.
Ο Άγιος Διονύσιος τον έβγαλε κρυφίως έξω από το μοναστήρι και τον έδωσε
χρήματα.
Τώρα αν μετανόησε ή δεν μετανόησε δεν το ξέρω, ωστόσο στο
απόσπασμα δεν τον έδωσε.. Και είπε έτσι ψέματα ο Άγιος Διονύσιος για πρώτη
φορά, διότι ήταν φιλαλήθης. Και γράφεται πάνω στη Αγία του Λάρνακα που
υπάρχει στην Ζάκυνθο, το εξής επιγραμματικά της χειρονομίας του αυτής:
“Εψεύτηκε πρώτη φορά
την παρθενιά του χάνει…
Και αγιάζει ο αναμάρτητος την ώρα που αμαρτάνει!”
Ας κάνουμε και εμείς σε τέτοιες περιπτώσεις την αβαρία αυτή και τότε ο Θεός το ψέμα θα μας το λογίσει ως δικαιοσύνη…