20 Ιουλίου 1974: Δεν Ξεχνώ – 51 χρόνια από την Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο

Τον Ιούλιο, κάθε χρόνο, έρχονται στη μνήμη μας οι πιο πρόσφατες μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας που γράφτηκαν στην Κύπρο το 1974 και με πολλά ερωτήματα να παραμένουν αναπάντητα.

Στις 20 Ιουλίου 1974, σαράντα περίπου χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες εισέβαλαν παράνομα και κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις βόρειες ακτές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η απόβαση των Τουρκικών στρατευμάτων που ολοκληρώθηκε σε δύο φάσεις, με ένα μήνα σχεδόν διαφορά η πρώτη από τη δεύτερη, είχε ως αποτέλεσμα την παράνομη κατοχή του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας. Περίπου 200.000 εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, περίπου 4.000 νεκροί και 1.619 δηλώθηκαν Αγνοούμενοι.

Μισό αιώνα μετά τον Αττίλα και η Τουρκία συνεχίζει να καταπατά το βόρειο μέρος του νησιού ενώ εκατοντάδες συγγενείς συνεχίζουμε να αναζητούμε την τύχη των Αγνοουμένων μας, των αγαπημένων μας προσώπων, των δικών μας ανθρώπων.

Μέσα σε λίγες μέρες χάθηκαν δύο από τις έξι πόλεις της Κύπρου, η Κερύνεια και η Αμμόχωστος και πάνω από 200 χωριά στις επαρχίες Αμμοχώστου, Λευκωσίας, Κερύνειας και Λάρνακας. Από τότε έως και σήμερα, το 1/3 του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας βρίσκεται υπό παράνομη τουρκική κατοχή.

51 χρόνια λοιπόν που οι μεν θεωρούν αφορμή εορτασμών και οι δε μέρα πένθους. Οι Τούρκοι θεωρούν πως η παραβίαση του διεθνούς δικαίου, είναι λόγος για πανηγύρια. Δοκιμαστικές πτήσεις αεροσκαφών, πολεμικά πλοία στη Κερύνεια, τάγματα γενίτσαρων με παραδοσιακές στολές και πρόβες στρατιωτών που πατάνε ξένα χώματα. Χώματα, στα οποία οι ίδιοι θα είναι πάντα ξένοι.

Και στην ελεύθερη πλευρά, μνημόσυνα, μνημόσυνα, μνημόσυνα. Άνθρωποι που χάθηκαν, που μάτωσαν, που ξεριζώθηκαν, που πάλεψαν και ηττήθηκαν. Η ήττα όμως δεν βαραίνει τις δικές τους πλάτες. Τους δόθηκε άδικα και δεν την άξιζαν. Μισός αιώνας από την εισβολή, με τις κατάρες να ακολουθούν αυτούς που έφταιξαν. Δεν υπήρξαν όμως μόνο οι επίορκοι. Υπήρξαν και αυτοί που συνειδητά αντιστάθηκαν, πολέμησαν και αδικήθηκαν από την ιστορία, γιατί τους σκέπασε η σκόνη του πολέμου και της προδοσίας.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε την ιστορία και τις συνέπειες αυτών των γεγονότων, κι ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον θα βρεθεί μια δίκαιη και βιώσιμη λύση για το Κυπριακό, που θα σέβεται τις επιθυμίες και τα δικαιώματα όλων των κατοίκων του νησιού.

Δεν ξεχνώ!

Every July, the most recent dark pages of Greek history written in Cyprus in 1974 come to our memory, with many questions remaining unanswered.
On July 20, 1974, approximately forty thousand Turkish soldiers invaded illegally and in violation of the UN Security Council Charter the northern shores of the Republic of Cyprus. The landing of Turkish forces, which was completed in two phases with almost a month’s difference between the first and second, resulted in the illegal occupation of 37% of the Republic of Cyprus. Approximately 200,000 were expelled from their homes, became refugees in their own homeland, about 4,000 died and 1,619 were declared Missing.
Half a century after Attila and Turkey continues to violate the northern part of the island while hundreds of relatives continue to search for the fate of our Missing, our beloved persons, our own people.
Within a few days, two of Cyprus’s six cities were lost, Kyrenia and Famagusta, and over 200 villages in the provinces of Famagusta, Nicosia, Kyrenia and Larnaca. From then until today, 1/3 of the territory of the Republic of Cyprus remains under illegal Turkish occupation.
51 years then that some consider cause for celebrations and others a day of mourning. The Turks consider that the violation of international law is reason for festivities. Test flights of aircraft, warships in Kyrenia, battalions of janissaries in traditional uniforms and parades of soldiers stepping on foreign soil. Soil on which they themselves will always be foreigners.
And on the free side, memorial services, memorial services, memorial services.

People who were lost, who bled, who were uprooted, who fought and were defeated. But the defeat does not weigh on their own shoulders. It was given to them unjustly and they did not deserve it. Half a century since the invasion, with curses following those who were to blame. But there were not only the oath-breakers. There were also those who consciously resisted, fought and were wronged by history, because they were covered by the dust of war and betrayal.

It is important to remember history and the consequences of these events, and let us hope that in the future a just and sustainable solution will be found for the Cyprus issue, which will respect the wishes and rights of all inhabitants of the island.
I do not forget!

Chaque juillet, les pages les plus récentes et les plus sombres de l’histoire grecque écrites à Chypre en 1974 nous reviennent en mémoire, avec de nombreuses questions qui restent sans réponse.
Le 20 juillet 1974, environ quarante mille soldats turcs ont envahi illégalement et en violation de la Charte du Conseil de sécurité des Nations Unies les côtes nord de la République de Chypre. Le débarquement des forces turques, qui s’est achevé en deux phases avec presque un mois de différence entre la première et la seconde, a eu pour résultat l’occupation illégale de 37% de la République de Chypre. Environ 200.000 personnes ont été expulsées de leurs foyers, sont devenues réfugiées dans leur propre patrie, environ 4.000 sont mortes et 1.619 ont été déclarées Disparues.
Un demi-siècle après Attila et la Turquie continue de violer la partie nord de l’île tandis que des centaines de parents continuent de rechercher le sort de nos Disparus, de nos personnes bien-aimées, de nos propres gens.

En quelques jours, deux des six villes de Chypre ont été perdues, Kyrenia et Famagouste, et plus de 200 villages dans les provinces de Famagouste, Nicosie, Kyrenia et Larnaca. Depuis lors jusqu’à aujourd’hui, 1/3 du territoire de la République de Chypre se trouve sous occupation turque illégale.

51 années donc que les uns considèrent comme motif de célébrations et les autres comme jour de deuil. Les Turcs considèrent que la violation du droit international est une raison de festivités. Vols d’essai d’avions, navires de guerre à Kyrenia, bataillons de janissaires en uniformes traditionnels et défilés de soldats qui foulent des terres étrangères. Des terres sur lesquelles eux-mêmes seront toujours étrangers.

Et du côté libre, services commémoratifs, services commémoratifs, services commémoratifs. Des gens qui ont été perdus, qui ont saigné, qui ont été déracinés, qui ont lutté et ont été vaincus. Mais la défaite ne pèse pas sur leurs propres épaules. Elle leur a été donnée injustement et ils ne la méritaient pas. Un demi-siècle depuis l’invasion, avec des malédictions qui suivent ceux qui étaient coupables. Mais il n’y a pas eu seulement les parjures. Il y a eu aussi ceux qui ont consciemment résisté, combattu et ont été lésés par l’histoire, parce qu’ils ont été couverts par la poussière de la guerre et de la trahison.
Il est important de se souvenir de l’histoire et des conséquences de ces événements, et espérons qu’à l’avenir une solution juste et durable sera trouvée pour la question chypriote, qui respectera les souhaits et les droits de tous les habitants de l’île.

Je n’oublie pas !

Jeden Juli kommen uns die jüngsten dunklen Seiten der griechischen Geschichte in Erinnerung, die 1974 in Zypern geschrieben wurden, wobei viele Fragen unbeantwortet bleiben.
Am 20. Juli 1974 fielen etwa vierzigtausend türkische Soldaten illegal und unter Verletzung der UN-Sicherheitsratscharta in die Nordküsten der Republik Zypern ein. Die in zwei Phasen mit fast einem Monat Unterschied zwischen der ersten und zweiten abgeschlossene Landung türkischer Streitkräfte führte zur illegalen Besetzung von 37% der Republik Zypern. Etwa 200.000 wurden aus ihren Häusern vertrieben, wurden zu Flüchtlingen in ihrer eigenen Heimat, etwa 4.000 starben und 1.619 wurden als Vermisste erklärt.
Ein halbes Jahrhundert nach Attila verletzt die Türkei weiterhin den nördlichen Teil der Insel, während Hunderte von Verwandten weiterhin nach dem Schicksal unserer Vermissten, unserer geliebten Personen, unserer eigenen Menschen suchen.
Innerhalb weniger Tage gingen zwei der sechs Städte Zyperns verloren, Kyrenia und Famagusta, und über 200 Dörfer in den Provinzen Famagusta, Nikosia, Kyrenia und Larnaca. Von damals bis heute bleibt 1/3 des Territoriums der Republik Zypern unter illegaler türkischer Besetzung.

51 Jahre also, die die einen als Anlass für Feiern betrachten und die anderen als Tag der Trauer. Die Türken betrachten die Verletzung des Völkerrechts als Grund für Festivitäten. Testflüge von Flugzeugen, Kriegsschiffe in Kyrenia, Bataillone von Janitscharen in traditionellen Uniformen und Paraden von Soldaten, die fremden Boden betreten. Boden, auf dem sie selbst immer Fremde sein werden.

Und auf der freien Seite Gedenkgottesdienste, Gedenkgottesdienste, Gedenkgottesdienste. Menschen, die verloren gingen, die bluteten, die entwurzelt wurden, die kämpften und besiegt wurden. Aber die Niederlage lastet nicht auf ihren eigenen Schultern. Sie wurde ihnen ungerecht gegeben und sie verdienten sie nicht. Ein halbes Jahrhundert seit der Invasion, mit Flüchen, die denen folgen, die schuld waren. Aber es gab nicht nur die Eidbrecher. Es gab auch diejenigen, die bewusst Widerstand leisteten, kämpften und von der Geschichte benachteiligt wurden, weil sie vom Staub des Krieges und des Verrats bedeckt wurden.
Es ist wichtig, sich an die Geschichte und die Folgen dieser Ereignisse zu erinnern, und lassen Sie uns hoffen, dass in der Zukunft eine gerechte und nachhaltige Lösung für die Zypernfrage gefunden wird, die die Wünsche und Rechte aller Bewohner der Insel respektiert.

Ich vergesse nicht!