Ο Έλληνας πρωθυπουργός που πέθανε πάμφτωχος – Άφησε κληρονομιά μόλις 216 δραχμές!
Ο Νικόλαος Πλαστήρας, ήταν ο τελευταίος έλληνας πρωθυπουργός με λευκό Πόθεν Έσχες (σ.σ. δεν υπήρχαν τα Πόθεν Έσχες τότε…).
Ο Πλαστήρας πέθανε πάμπτωχος, αφήνοντας μόλις 216 δραχμές κληρονομιά.
«Είναι κοινός ανθρώπινος κλήρος ο θάνατος. Αλλά είναι προνομίων της ζωής ή δικαίωσις. Έφερες εις το μέτωπον την σφραγίδα της δωρεάς. Μεταξύ των πρώτων χριστιανών υπάρχουν οι όμοιοί σου. Άνθρωποι οι οποίοι έχουν καταργήσει την ύλην και ασκητεύουν εις τον Ναόν της Ιδέας. Ως στρατιώτης ησκήτευσες εις τον Βωμόν της Πατρίδος. Και ως πολίτης εις τον Βωμόν του Λαού!»…
Ο Γεώργιος Παπανδρέου – δεινός ρήτωρ – είχε απέναντί του το ταπεινό κιβούρι που έκλεινε μέσα του 70 χρόνια Ιστορίας και μια σεπτή – άγια σορό. Ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο Μαύρος Καβαλάρης κάλπαζε πια στα σύννεφα του θρύλου.
Ο Νικόλαος Πλαστήρας κατέχει στη συλλογή των παρασήμων του ένα ακόμη, άυλο: ήταν ο τελευταίος έλληνας πρωθυπουργός που «έκλεισε τα μάτια» του δίχως να τον απασχολεί καν η διαθήκη του· «έφυγε» σχεδόν πένης!
Ήταν Ιούλιος του 1953. Ο Πλαστήρας είχε ξυπνήσει ευδιάθετος· ξυρίστηκε και αφού έφαγε ελαφρά είπε: «Τώρα είμαι έτοιμος». Γύρω στο μεσημέρι κρίση δύσπνοιας ακολουθείται από καρδιακό παροξυσμό.
«Μιχάλη τετέλεσται», ήταν τα στερνά του λόγια προς τον πιστό του Μιχάλη Μινιουδάκη. Στις 15:35 η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει.
«Ήταν, πάντως, πράγματι αγνός»
Ο Σπύρος Μαρκεζίνης γράφει στη «Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας» του: «Η δράση του Νικολάου Πλαστήρα παρουσιάζει σειρά εναλλασσόμενων φάσεων. Η πρώτη περίοδος καλύπτεται από τη στρατιωτική του δράση. Χαρακτηρίζεται από τον θρύλο ενός ηγέτη. Το 1922, αποδεικνύεται ικανός να ηγηθεί της πολιτικής μεταβολής και, παρά σειρά σφαλμάτων, να επιτύχει εντός συντομότατου χρόνου κυρώσεις για τους υπεύθυνους, εξασφάλιση της ειρήνης και αποκατάσταση του κοινοβουλευτικού βίου.
Ακολουθεί η περίοδος της δράσης του στο παρασκήνιο. Είναι και πάλι παράδοξο ότι δεν αποβαίνει καταδικαστική. Ο Πλαστήρας υπάρχει ως παρουσία ακόμα και την ώρα της ακμής του Ελευθερίου Βενιζέλου. Αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, οι οποίες για οποιονδήποτε άλλον θα αποτελούσαν το πλέον άδοξο τέλος. Ακόμα και κατά την περίοδο της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, αλλά και κατά την Κατοχή, η παρουσία του υπάρχει.
Βεβαίως, αμφιλεγόμενη και καταδικαστική όταν αποδεικνύεται κήρυκας της δικτατορίας, αλλά, φυσικά, υπ’ εκείνον. Κατά παράδοξο τρόπο, κατηγορούσε τον Ιωάννη Μεταξά ότι βρήκε την ώρα να συμμαχήσει με τους Άγγλους, όταν, κατ’ εκείνον η Αγγλία είχε χάσει τον πόλεμο.
Εν τούτοις και το 1945 σ’ αυτόν ανατίθεται η έξοδος από τις ανωμαλίες των Δεκεμβριανών. Κατά την τελευταία μάλιστα περίοδο, ακριβώς το 1945 και μέχρι το θάνατό του, διετήρησε ο γράφων (Σπύρος Μαρκεζίνης) συχνή και φιλική επαφή και κατέστη γνώστης ανέκδοτων στοιχείων τα οποία φωτίζουν την όλη προσωπικότητα του στρατηγού. Ακόμη και πόσο τον επηρέαζαν ο πνευματισμός αλλά και η καφετζού. Υπήρξε όμως ο Νικόλαος Πλαστήρας, κατά την προσωπική γνώση και κρίση του γράφοντος, γενναίος στρατιώτης, τίμιος άνθρωπος, απλοϊκός στη σκέψη, πλανώμενος συχνά στις εκτιμήσεις του. Ήταν, πάντως, πράγματι αγνός»!
«Σύμβολο της πολιτικής εντιμότητας»
Και η άποψη του δημοσιογράφου Βασιλη Ραφαηλίδη στην «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830 1974»: «Ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας είναι μια ιδιάζουσα μορφή στην πολιτική ζωή της χώρας μας. Άνθρωπος αναμφισβήτητα τίμιος και γενναίος, μπέρδεψε τόσο τους Έλληνες όσον αφορά τις έννοιες προοδευτικός-αντιδραστικός, που ακόμα δεν καταφέραμε να βγούμε από τη σύγχυση.
Εκλάβαμε σαν προοδευτικότητα την εντιμότητά του και αυτό από μόνο του δείχνει την πάντα επείγουσα ανάγκη που έχει η ελληνική πολιτική ζωή από εντιμότητα πριν από το καθετί.
Αυτό που θα ‘πρεπε να είναι προϋπόθεση για να μην συζητιέται καν γίνεται αναγκαίος όρος. Και έτσι δια του Πλαστήρα, ο πολιτικός λαϊκισμός εγκαθίσταται μονίμως στην Ελλάδα ακόμα που συνεχίζει να ψάχνει για έντιμους και όχι για ικανούς πολιτικούς προκειμένου να μπει κάποιο φρένο στο όργιο της κλοπής και της απάτης. Δικαίως ο Πλαστήρας έγινε το σύμβολο της πολιτικής εντιμότητας.
Ο Πλαστήρας ούτε πολιτική παιδεία είχε ούτε παιδεία καν. Ήταν μόνο ένας απέραντα έντιμος άνθρωπος, που κάτι άρχισε να καταλαβαίνει ζώντας για πολλά χρόνια σαν αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Το γεγονός πως αυτός τουλάχιστον υπήρξε έντιμος είναι αρκετό, έτσι που έχουν τα πράγματα στη χώρα των μεγάλων κλεφτών, να τον καταξιώσει στη συνείδηση του ελληνικού λαού».
